بلاگ

افتخاری چون حماسه عاشورا و قیام کربلا مصیبت نیست و گریستن ندارند؛امروز دیگر تنها اشک بر حسین و عاشورا بی‌معناست.

 

این مرقومه به معنای  تخریب و انتقاد از شخص یا گروهی خاص نمی باشد لذا پیشاپیش دست تمام عزیزانی که این متن به مذاق سیاسی آنان خوش نخواهد آمد به رسم ادب و تواضع میفشارم.

 

مصیبت واقعی؛ ننگ، خفت، رخوت، سکوت و سکون امروز جامعه است که اشک ،گریه،شیون و زاری بر این مصیبت عظیم کمترین کار ممکن است.

 

مصیبت و زشتی آن است که سالوسان خبرچین و خبرنگاران مُزور در تزویر و تملق و سخن‌چینی گاه چنان گوی سبقت از هم می‌ربایند که بر مسولان ظالم و مستبد یا دست‌نشانده‌گان و گماشته‌گان او و دیگر مردمان امر مشتبه بر آن  می‌گردد که ظالم به حق ظالم است و مظلوم به حق مظلوم و هرگز ظلمی واقع نگردیده‌ و عدالت همان است که خواست مسولان است و خواست مسولان خواست خداست و مسولان جانشین به حق پروردگار یکتا و یگانه اند.

 

باطل، حق می‌باشد چنانچه مسئول بخواهد و حق باطل چنانچه بر ضد مسئول ایستاده باشد؛ظلم، ستمگری، دروغگویی، خیانت، غارتگری و چپاول، حاکم و منسوبین و دست‌نشانده‌گان او رحمت، امر و خواست الهی‌ست و هرگونه اعتراض و انتقاد بر او، و عوامل حکومت امری شیطانی و خروج در دین محسوب می‌گردد. 

 

فساد، جرم و جنایت بزرگان حاکمیت، کوچک یا غیر قابل اثبات و پیگری می‌باشد و پیگری فساد ایشان جرم و رسوا کردنشان نیز خیانت تلقی می‌گردد.

 

 ﻣﺼﯿﺒﺖ حقیقی و جانسوز ﺟﺎﻣﻌﻪ امروز ﻣﺎ این است که؛ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﺯ صفات نیک و پسندیده‌ای همچون ایمان راسخ، شجاعت و پاک‌باختگی

ﺻﺤﺒﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﯿﺎﻥ ﺁﯾﺪ،همگان یا سر در گریبان فرو می‌برند و ﺳﮑﻮﺕ می‌کنند یا دست به تزویز مکر ﻣﯽزنند ،پس ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﺑﺪﯼ‌ﻫﺎیی چون شرک ، الحاد ، اسراف، زیاده‌خواهی و فساد ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﻣﯿﺎﻥ ﺁﯾﺪ ، ﺍﻇﻬﺎﺭ نظر و فضل فراوان از هر سو چون سیل سرازیر ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ..!

 

و اگر در مقام چاپلوسی و ریا از حاکمان و مقامات یا صاحبان قدرت  و شوکت مقصودی در میان باشد خیل سالوسان و جاهلان جامعه همانند کوفیان در صحنه حاضر شده،  در برابرش به کرنش و تملق‌گویی می‌نشینند و جز تعریف ریاکارانه، تمجید و چاپلوسی با مقصودی طمع‌کارانه از ایشان سر نمی‌زند ولو آن فرد در شرک و کفر یا ظلم و ستم یکه‌ تاز دوران باشد. 

 

 

مصیبت واقعی آن است که شعور عدالت‌خواهی، آزادگی و آزاداندیشی؛ مبارزه با فساد و فسادانگیزان حماقت و اشتباه خوانده شده و تعصب کور،  تملق،چاپلوسی،تزویر، دروغگویی و جاه‌طلبی ارزش و اعتبار می‌یابند. 

 

واراستگی،ظلم ستیزی، حق گویی،  آزادیخواهی و مبارزه با فساد و مفسدین ضدارزش و غیر عقلانی  می‌شوند ؛ ظاهرسازی و طفیلی‌گری و اتصال به حلقه قدرت و حاکمیت برای نیل به اهداف پلید، ثروت، پست و مقام؛ منطقی و عین ذکاوت می‌گردد.

 

پس دولت ها و حکومت ها در چنین زمانی ناکارآمدی  خویش را به حق دانسته و هرگونه اعتراض و انتقادی را برای حفاظ ثبات قدرتشان  سرکوب می‌نمایند و بزرگان و فرهیختگان یا خوار و خفیف در کنج عزلت منزوی باشند یا با سکوت خود از آنان حمایت می‌کنند.

 

 

لذا در چنین شرایطی پیروان راستین و حقیقی امام ‌حسین(ع) به تنهایی و نه به امید حمایت توده مردم، ظهور و قیام می‌نمایند  و بر علیه مسئول  مستبد بپا می‌خیزند و اینجاست که ندای "هل من ناصر ینصرنی" سیدالشهدا به بلندای تاریخ  و در تمامی ادوار طنین‌افکن می‌شود تا بنیان ظلمت را به لرزه درآورد ولو به بهای خون منادی و منادا و اینجا‌ست فلسفه قیام امام در مرگ سرخ به از زندگی ننگین معنی می‌یابد و اینجاست که شهید قلب تاریخ می‌گردد.

 

 

محمد عذیری|  1397/06/20